środa, 24 kwietnia 2013

Milczenie krzyku




                   Rozdarta na połowy dwie
                   jedna:TAK druga:NIE
                    coś w duszy blokuje mnie
                    by móc w pełni pokochać Cię…
                    którą drogę życia wybrać mam?
                    która uchroni mnie od zła?
                    która ześle prawdziwe szczęście
                    a nie tylko cierpienie i obite serce?
                    która sprawi,że tę marionetkę uruchomię,
                    która gnije w zarośniętym rowie?
                    Na początku byłam miłością otwarta
                    a teraz więźniem tego czego nie jestem warta
                    może dlatego nie wiem co zrobić mam
                    bo dostrzegłam w końcu,że nie zasługuje na ten dar
                    oboje jesteśmy względem siebie zamknięci
                    i uczuć dla siebie pozbadnięci 
                    jakbyśmy wiedzieli,że nie powinniśmy się rozwijać
                    tylko oddalać by życie własnymi rękoma ukierunkowywać,
                    jakbyśmy wiedzieli,że nigdy się nie spotkamy
                    i na dystans siebie ciągle trzymali
                    by uniknąć smutków i rozczarowań
                    oraz strat wiary i złych zachowań.
                    Nigdy strachu nie czułam przed uczuciami
                    i tym czy ujawniać czy trzymać je w oddali
                    strach przed cierpieniem i rozczarowaniem
                    zamyka serce cierpiąc jeszcze bardziej
                    boję się powiedzieć Ci coś czułego
                    w obawie,że serce nakarmię nową nadzieją.
                    Co jeśli tylko się Wami zabawiłam?
                    może szczerze zauroczyłam?
                    może nigdy Was nie kochałam?
                    tylko przez samotność tak sobie wmawiałam
                    boję się męczyć Was od nowa
                    dlatego najlepiej jak się schowam
                    odpowiedź nadal jest nie jasna
                    nie wiem czy srebnny Księżyc,czy złota Gwiazdka
                    może kiedy uraczysz mnie szczerą rozmową
                    wszystko rozjaśni mi się na nowo.


czwartek, 28 lutego 2013

Ciemność bez światła


Tak o wielu rzeczach powiedzieć Ci chcę, 
jak trudno mi jest, 
jak co dzień staczam się
pisze wiersze by ulżyć sobie w net 
jak bardzo mi brakuje Waszych zuchwałych wiedz,
jak co dzień płaczę,że nie ma Was przy mnie,
jak wspominam kiedy nie było źle,
jak świeciliście w zbolałej duszy mej 
i dawaliście mój dalszy istnienia sens. 
Czy kiedyś ktoś rozbudzi duszę mą? 
i wskrzesi ten kwiat,który już dawno we mnie zwiądł? 
już wszystkie płatki opadły na zrobaczałą glebę 
bo nie było przy mnie najważniejszego właśnie Ciebie 
łodyga zżółkła ku ziemi stacza się 
a w mej duszy pozostał  próżny cierń 
brak już słońca tylko niebo pochmurne 
zbyt długo ta pogoda nie zmienia się wtórnie. 
To już koniec kwiat nie powstanie ten, 
lecz korzenie są jeszcze w duszy mej 
może z nich kwiat nowy zrodzi się 
jeśli słońce rozjaśni gniewne chmury te 
i pojawi się ogrodnik,
który wytrwale pielęgnować będzie mnie.